تربیت، در حقیقت علم، هنر و یا خدمتی است که فردی با صلاحیت، استعدادهای نهفته آدمی را طی جریانی مستمر و هدفمند کشف و شکوفا می‌کند.
به عقیده برخی اندیشمندان در جهان امروز اگر چه انسان از نظر صنعت و تکنولوژی به پیشرفت‌های چشم‌گیری دست یافته، اما از نظر اخلاقی نه تنها به پیشرفتی نایل نیامده، بلکه از ارزش‌های راستین تهی گشته و در نابسامانی‌ها دست و پا می‌زند، چنان‌که این عصر را، عصر بحران تربیت نامیده‌اند.
از این‌رو بایستی بیش از پیش به مسأله تربیت و نقش کاربردی آن پرداخته شود؛ چرا که در فرایند تربیت، تفکرات و خط مشی‌ها شکل گرفته و متربی با پرورش و تربیت صحیح، در آینده با فعالیت‌های خویش جامعه را به سوی سعادت یا انحطاط سوق می‌دهد.
تربیت، نعمتی است خاص انسان‌ها که با توجه به اثرات آن، در تمام مراحل زندگی و به خصوص دوران حساس کودکى، بسیار لازم و پراهمیت است و بخش اعظم این مسئولیت متوجه مادران، به عنوان الگویی سرشار از عاطفه برای کودکان هستند که هویتی انسانی و الهی برای بانوان دارد.
