«آرزوی من آزادی زنان ایران و تساوی حقوق آنها با مردان است» این جمله زنی است که از عمومی‌ترین جلوه‌های فرهنگ فمنیسم در تاریخ ایران است، فروغ فرخزاد. اسمی که بعد از گذشت بیش از نیم‌قرن هم‌چنان از چهره‌های فرهنگی و بنام این جریان می‌باشد.
فروغ زمان در دی‌ماه سال 1313 در تهران متولد شد. دنیای کودکی او به واسطه حضور پدربزرگی مهربان که قصه‌های زیادی می‌دانست در میان قصه‌های کودکی گذشت که بعدها در تکوین شخصیت فروغ تاثیرات شگرفی برجای نهاد، به طوری که از سن 7 سالگی شروع به سرودن شعر نمود و اولین مجموعه شعر خود را در سال 1331 چاپ کرد.
فروغ با مجموعه های«اسیر»، «دیوار» و «عصیان» در قالب شعر نیمایی کار خود را آغاز کرد و بعد از نیما‌یوشیج، به همراه شاملو و اخوان‌ثالث از پیشگامان شعر معاصر فارسی لقب گرفت.
در اوایل دهه هشتاد شمسی اشعار فروغ مورد استقبال مردم قرار گرفت و بیشترین تعداد تیراژ مربوط به سال‌های 81 تا 85 می باشد. دیوان فروغ در سال 83 با تعداد 123هزار بار چاپ، پر تیراژترین سال خود در 40 سال اخیر بوده است. مجموعه اشعار فروغ با عنوان دیوان فروغ فرخزاد یکی از پرفروش ترین کتاب‌های چند دهه‌ی اخیر بوده و از نظر حجم انتشار در رتبه پنجم قرار گرفته است.
فروغ در سن 32 سالگی بر اثر سانحه تصادف جان خود را از دست داد. آیت‌الله خامنه‌ای درباره فروغ میگویند: «من اسمی از بعضی شعرای زنِ دیگر نمی‌آورم؛ چون فروغ فرّخزاد اولاً مُرد، ثانیاً به اعتقاد من عاقبت بخیر هم شد. بعضی‌های دیگر نه، عاقبت به‌خیر نشدند و نخواهند شد؛ لذا به آنها اشاره‌ای نمیکنم و از آنها اسم نمی‌آورم.»
