«انسان گرگ انسان است» جمله مشهور توماس هابز، اندیشمند سیاسی قرن 16 و 17 انگلیسی که به‌عنوان نماد نگاه منفی به انسان شهرت دارد؛ نگاهی که انسان‌ها را ذاتاً خودخواه و غیرقابل‌اعتماد می‌داند. سوای از میزان درستی این نگاه، انسان‌ها نگاه متفاوتی به جهان پیرامونی خود دارد؛ نگاه‌های متفاوتی که همچون عینک‌های رنگی می‌توانند جهان را به رنگ و لعابی گوناگون پیش چشم ما از منظر بگذرانند. البته این امری طبیعی است و الزامی در یکسان‌سازی نگاه‌ها وجود ندارد اما نکته در اینجاست که پیوند ناگسستنی‌ای میان اندیشه و رفتار آدمی وجود دارد. هر رفتاری در نزد آدمی نمود اندیشه‌ای خاص و هر اندیشه‌ای سبب بروز رفتارهای متناسب با خود است.

 نکته قابل اشاره دیگر آنکه بخش قابل‌توجهی از جهان پیرامون ما را انسان‌های دیگر می‌سازند، انسان‌هایی که در تعامل با آن‌ها افراد زندگی فردی و اجتماعی خود را سامان می‌دهند. نکته‌ای که در خصوص نگاه افراد نسبت به جهان پیرامون ذکر شد در خصوص نگاه ایشان به یکدیگر نیز قابل تسری است و در نتیجه هر نگاهی که افراد نسبت به یکدیگر داشته باشند سبب بروز رفتارهای خاص به خود در بستر اجتماع خواهد شد.

با توجه به مقدمه بالا می‌توان گفت که نگاه افراد نسبت به سایر انسان‌های دیگر اجتماع را می‌توان در دو قطب متضاد که شاکله یک پیوستار دو طرفه را تشکیل  می‌دهند در نظر گرفت؛ پیوستاری که یک طرف آن نگاه خوش‌بینانه به انسان‌ها و در طرف دیگر نگاه بدبینانه به افراد وجود دارد. حال نگاه افراد می‌تواند در میانه و  نقاط گوناگون این پیوستار قرار بگیرد.